TÜRKİYE’DE YEREL YÖNETİMLER VE YABANCI GÖÇMENLER

Turkiye, tarihsel olarak yakin akrabalik ve komsuluk iliskileri icinde oldugu Suriye’den Mart 2011’de baslayan ic savas sonrasinda, uygulamis oldugu “Acik kapi” politikasinin da etkisiyle milyonlari bulan insan akinina ugramistir. Yaklasik dort milyon Suriyeli siginmaciya ev sahipligi yapan ulke, nufusunun yuzde besini bulan bu kitle ile ilgili basta temel fizyolojik ihtiyaclarin karsilanmasi olmak uzere, cesitli kamu politikasi basliklari itibariyle kararlar vermek durumundadir. Bu kararlardan bir kismi siyasal aktorler tarafindan alinacakken yine bir kismi burokratik mekanizma tarafindan ustlenilmesi gereken kararlar seklindedir. Kamusal surecte, ozellikle bu cok duzeyli kriz doneminde, cok duzeyli ve cok aktorlu politikalar gelistirme zorunlulugu bulunmaktadir. Calisma kapsaminda ele alinan ve temel yerel yonetim birimi oldugu ifade edilebilecek olan belediyeler, Turkiye’de daha once yasanilan goc tecrubelerinden daha kapsamli bir kitleye yonelik olarak ve yeni bir bakis acisiyla yeni politikalar belirlemek durumunda kalmislar, halen de kalmaya devam etmektedirler. Son dokuz yillik donemde, kimi belediyeler herhangi bir faaliyet icerisine girmeme ve hareketsiz kalma yonunde politika benimserken, kimileri ise cok farkli alanlarda ve aktif bicimde calismalar yurutme yolunu secmislerdir. Sonucta belediyelerin ozelde Suriyeli siginmacilara genelde ise yabanci gocmenlere yonelik yaklasimlari siyasal, ekonomik, sosyo-kulturel ve yasal olmak uzere cesitli gerekcelerle degiskenlikler gostermistir. Bu calisma, belediyelerin yabanci gocmenlere yonelik surec yonetiminde yasadiklari sorunlarin tespit edilmesini ve politika onerilerine yer verilmesini hedeflemektedir. Bu dogrultuda ikincil kaynaklar kadar birincil kaynaklardan da yararlanilmak suretiyle dogrudan yerel halki ve yonetimlerini etkileyen goc olgusu ele alinmistir.