بررسی تأثیر افزودن کیتوسان و نانوذرات دی اکسید تیتانیوم بر استحکام باند برشی گلاس آینومر ترمیمی

مقدمه:  افزایش چسبندگی و استحکام باند گلاس­آینومر ترمیمی به سطح دندان می­تواند موجب کاهش پوسیدگی­های ثانویه و افزایش دوام ترمیم شود. در پژوهش حاضر سعی داریم تا تأثیر افزودن کیتوسان و نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم را بر استحکام باند و ساختار شیمیایی گلاس­آینومر بررسی کنیم. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، بر روی 56 سطح عاجی باکال و لینگوال 28 دندان مولر سوم کشیده شده انسانی، چهار گروه مختلف گلاس­آینومر شامل گلاس­آینومر اصلاح نشده، گلاس­آینومر اصلاح شده با کیتوسان 10 درصد حجمی، گلاس­آینومر اصلاح شده با نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم 3 درصد وزنی و گلاس­آینومر اصلاح شده به طور همزمان با کیتوسان 10 درصد حجمی و نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم 3 درصد وزنی قرار داده شد. بعد از گذشت 24 ساعت و قرارگیری در شرایط رطوبت 100 درصد در انکوباتور، استحکام باند برشی آن­ها اندازه­گیری شد. تحلیل نتایج آزمون استحکام باند برشی به وسیله آزمون Tukey و ANOVA صورت پذیرفت. برای بررسی ساختار شیمیایی بر روی نمونه­ای از گلاس­آینومر مربوط به هر یک از گروه­های آزمایش، آزمون FTIR و XRD انجام گرفت. یافته­ها: استحکام باند برشی مربوط به گروه اصلاح شده به صورت همزمان با کیتوسان 10 درصد حجمی و نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم 3 درصد وزنی نسبت به گروه گلاس آینومر اصلاح نشده، تفاوت معناداری را نشان داد. (016/0=p ) این آزمون برای سایر گروه­ها نسبت به گروه گلاس­آینومر اصلاح نشده تفاوت معناداری را نشان نداد. نتایج FTIR و XRD برای تمام گروه­های اصلاح شده نشان دهنده قرارگیری غالبا فیزیکی مولوکول­های کیتوسان و نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم در ترکیب گلاس­آینومر بوده و تغییری در ساختار شیمیایی آن ایجاد نشده بود. نتیجه­گیری: به نظر می­رسد اصلاح گلاس آینومر به صورت همزمان با کیتوسان 10 درصد حجمی و نانوذرات دی­اکسید تیتانیوم 3 درصد وزنی موجب افزایش قدرت چسبندگی و مقادیر استحکام باند برشی ترمیم­های گلاس­آینومر به سطح دندان می­شود.