بررسی مدل پیشبینی فرسایش بادی IRIFR1 و مقایسه آن با اندازهگیری مستقیم فرسایش بادی با استفاده از دستگاه سنجش فرسایش بادی (W.E. meter) در دشت سگزی اصفهان

در اين تحقيق از دو روش شامل استفاده از دستگاه سنجش فرسايش بادي به‌عنوان روشی فیزیکی- صحرایی و همچنین روش IRIFR1 به‌عنوان يك مدل شاخصي براي اندازه‌گيري و برآورد توان فرسايشی و رسوبدهي در بخشی از دشت سگزي استان اصفهان استفاده شد. ابتدا تیپ‌ها و رخساره‌های مختلف اراضی دشت سگزی اعم از دشت سرلخت، اپانداژ و پوشیده تفکیک گردید. آنگاه به‌منظور اندازه‌گیری توان رسوبدهی اراضی از طریق کاربرد دستگاه سنجش فرسایش بادی ابتدا در هریک از رخساره‌های اراضی به‌ازاء سرعت‌های مختلف باد مقدار فرسایش خاک در مدت یک ساعت با استفاده از دستگاه سنجش فرسایش بادی اندازه‌گیری شد. با آنالیز گلبادهای ايستگاه شرق اصفهان ساعات تداوم وزش هر دسته یا کلاس سرعت باد در طول سال برآورد گردید. در پایان با تجمیع حاصل‌ضرب‌های تداوم هر دسته از سرعت باد در فرسایش‌پذیری ساعتی آن، میزان فرسایش‌پذیری هریک از رخساره‌ها تعیین شد. به‌منظور کاربرد مدل IRIFR1 نیز ضمن مراجعه به صحرا امتیازات مربوط به هر شاخص به رخساره داده شد و در پایان توان رسوب‌دهی رخساره‌ها برآورد گردید. نتایج به‌دست آمده نشان داد كه توان فرسايش بادي و رسوب‌دهي اراضي رخساره‌هاي مختلف دشت سگزي از رگ درشت، رگ متوسط، رگ ریز و جلگه رسی بين 2، 2/13، 3/21 و 1/74 تن در هكتار در سال متغير است. از سوی دیگر، مقادير بدست آمده از هر دو مدل در رخساره‌های مختلف بين 5 تا 30 درصد تفاوت نشان می‌دهد، اين در حالي است كه متوسط مقدار رسوب‌دهی بدست آمده از روش IRIFR1 در حدود 11 درصد کمتر از مقادیر بدست آمده از روش کاربرد دستگاه سنجش فرسایش بادی می‌باشد.