تأثیر استفاده از کودهای زیستی و نانو و کاربرد سوپرجاذب بر عملکرد کمّی و کیفی نخود زراعی (Cicer arietinum) در شرایط دیم در منطقه خرمآباد

این مطالعه در سال زراعی 95-1394 در شهرستان خرم­آباد اجرا شد. هدف آزمایش بررسی اثر کود زیستی فسفات بارور2، نانوکلات آهن و سوپرجاذب بر عملکرد کمی کیفی نخود زراعی (Cicer arietinum) تحت شرایط دیم و بهبود عملکرد نخود دیم تحت تأثیر این تیمارها بود. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اول شامل سوپرجاذب در دو سطح عدم مصرف و مصرف80کیلوگرم در هکتار، عامل دوم نانوکلات آهن در سه سطح شاهد(محلول‌پاشی با آب مقطر)، یک و دو در هزار و عامل سوم فسفات بارور2 در دو سطح عدم مصرف و مصرف100گرم در هکتار بودند. نتایج نشان داد که عملکرد و اجزای عملکرد دانه، شاخص کلروفیل برگ و درصد پروتئین دانه (به استثنای شاخص برداشت و وزن100دانه) با هم تفاوت معنی‌داری داشتند. ماده سوپرجاذب با حفظ رطوبت خاک و کمک به عدم آبشویی نیتروژن و نانوکلات آهن با تأمین آهن مورد نیاز برای متابولیسم نیتروژن و همچنین فراهمی فسفر توسط کود زیستی فسفات بارور2 با تأثیر بر تثبیت نیتروژن سبب افزایش پروتئین دانه و شاخص کلروفیل برگ شدند. بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب متعلق به تیمار 80 کیلوگرم سوپرجاذب، محلول‌پاشی دو در هزار نانوکلات آهن و مصرف کود زیستی فسفات-بارور2 با 1623 و تیمار شاهد (عدم مصرف سوپرجاذب، نانوجاذب و کود زیستی) با 950 کیلوگرم در هکتار بود.