Sabahattin Ali’nin Şiirlerinde Dağ İmgesi

Sabahattin Ali’nin romanciligi ve hikâyeciligi sairlik yonu perdelemistir. Oysaki onun sairlik yonu, romanciligi ve hikâyeciligi kadar basarilidir. Bestelenen cok sayida siirinin olmasi onun basarili bir sair oldugunu acikca gostermektedir. Bu calismada Sabahattin Ali’nin siirlerindeki dag imgesi analiz edilmektedir. Arastirmanin temel amaci Sabahattin Ali’nin sairlik yonu hakkinda yapilanan calismalara katki saglamaktadir. Arastirma sonucunda Sabahattin Ali’nin siirlerinde dag imgesini siklikla kullandigi tespit edilmistir. Sabahattin Ali, dag imgesini hem retorik hem de ic dunyasinda yasadigi duygu ve dusunceleri yansitmak icin kullanir. Kaygi ve korku psikolojisi, bireyin kacis psikolojisini tetikler. Birey, kendisini guven ve emniyette hissetmek icin bulundugu mekâni terk etme psikolojisini yasar. Daglar, kacis psikolojisi yasayan bireyler icin en guvenilir mekânlardir. Ayrica genislikleri ve yukseklikleri bireye yucelik duygusu verir. Sabahattin Ali, siirlerinde korku ve kaygi psikolojisiyle daglara yonelir. Onun daglarda yasama arzusu sadece mekâni terk etme psikolojisinden kaynaklanmaz. Sevdigi kadinlarla askini daglarda yasamak ister. Dag objesi onun siirlerinde duygu, dusunce ve hayallerini gorunur hale getiren bir metafora donusur.